Ράινις, Γιαν

(1865 – 1929). Λετονός ποιητής. Ανάμεσα στο 1884-1888 φοίτησε στη Νομική σχολή του πανεπιστήμιου της Πετρούπολης, όπου άρχισε να διαμορφώνει και την υλιστική του κοσμοθεωρία. Το 1891-95 ίδρυσε την εφημερίδα Ντιένους Λάπα. Οι πρώτοι του στίχοι δημοσιεύτηκαν το 1895. Τον Ιούνιο του 1897 τον συνέλαβαν για τις πολιτικές πεποιθήσεις του. Στη φυλακή τέλειωσε τη μετάφραση στη λετονική γλώσσα του Φάουστ του Γκαίτε. Αργότερα, στην πόλη Σλαπμόντσκα, όπου εκτοπίστηκε, έγραψε τη συλλογή Μακρινοί αντίλαλοι του γαλάζιου δειλινού, έργο καθαρά επαναστατικό. Το 1903 γύρισε από την εξορία και από τότε συνέδεσε το όνομά του με τον αγώνα των Λετονών σοσιαλιστών. Έγραψε τότε το συμβολικό δράμα Η φωτιά και η νύχτα (1905), που είναι ύμνος στον αγώνα, τη ζωή και την αιώνια ανάπτυξή της. Στο τέλος του 1905 μετανάστευσε παράνομα στην Ελβετία, όπου έγραψε τις ποιητικές συλλογές Ήσυχο βιβλίο (1909), Εκείνοι που δεν ξεχνούν (1911) και τα θεατρικά έργα Χρυσό άλογο (1910), Ιντούλις και Αρίγια (1911) και Έπαιξα, χόρεψα. Στο ποίημά του Ave Sol! (1910), ο Ρ. υμνεί τον Ήλιο ως σύμβολο ελευθερίας. Η συλλογή του Τέλος και αρχή (1912) είναι αφιερωμένη στο προλεταριάτο. Σημαντική θέση στη δραματουργία της Λετονίας κατέχει το θεατρικό του έργο Φύσα αεράκι (1913). Όταν γύρισε από την Ελβετία στην πατρίδα του, που στο μεταξύ είχε γίνει ανεξάρτητη, ανέλαβε το υπουργείο Παιδείας, αλλά, λίγο αργότερα, παραιτήθηκε. Τα έργα του Ιωσήφ και τα αδέλφια του (1919), Ιλιά Μούρομετς (1922) και Πέντε τετράδια με σκίτσα του Ντάγκντα (1920-25), είναι καρπός των ώριμων χρόνων του. Ο Ρ. θεωρείται εθνικός ποιητής της Λετονίας.